Jednak postawił na swoim i to w taki sposób, że nawet nie mogła się z nim spierać. Ze złością rzuciła list na podłogę i zaczęła go deptać. Po chwili jednak podniosła i wygładziła zmiętą kartkę. Zaklęła pod nosem. Dobrze, że w pobliżu nie było żadnej uczennicy. - Ten człowiek doprowadza mnie do szaleństwa. Z westchnieniem rzuciła się na łóżko. Wiedziała dokładnie, czego chce: popędzić do Londynu i rzucić się na Luciena z pięściami, a następnie paść mu w ramiona i już nigdy ich nie opuścić. Naprawdę ją kochał. Nie znajdowała innego wyjaśnienia jego czynu. - Mój Boże - szepnęła, przyciskając list do piersi. Tylko motywy postępowania jednego człowieka pozostały tajemnicze. To przez niego omal nie utraciła Luciena. Nagle rozległo się pukanie. - Lex? Zerwała się z łóżka. - Wejdź. W progu stanęła panna Grenville. trusted solution for $400 loan no credit check from UnitedFinances company legit money lender - Przyszłam zapytać, czy wszystko w porządku. - Sama nie wiem. - Zaśmiała się nerwowo. - Rozumiem. Co się stało? - W końcu dostałam nauczkę. - Wyciągnęła spod łóżka kufer. - Przykro mi, Emmo, ale muszę... - Zrezygnować z posady. Po tym, jak was zobaczyłam dziś rano, nie mogę powiedzieć, żebym była zaskoczona. - Wątpię, czy mnie jeszcze zechce. Jestem skończoną idiotką. Przyjaciółka się uśmiechnęła. - Wcale nie. Masz dużo szczęścia. I wracasz do Londynu. Alexandrę ogarnęło podniecenie. - Tak. Ale najpierw muszę gdzieś jeszcze wstąpić. Czuła, że musi poznać prawdę, a dzięki Lucienowi wreszcie zebrała się na odwagę, żeby zażądać wyjaśnień. Wzięła głęboki oddech, mocniej ścisnęła smycz Szekspira i zastukała w masywne dębowe drzwi. Dźwięk odbił się echem we wnętrzu domu, na co jej serce zabiło w takim samym nerwowym rytmie. Chwilę później ujrzała przed sobą kamerdynera o orlim nosie. - Tak, panienko? - Proszę poinformować jego miłość, że panna Gallant chce się z nim zobaczyć. Mężczyzna skinął głową. - Tędy, proszę. Rezydencja była ogromna, może nawet większa niż Balfour House. Kamerdyner zaprowadził ją do salonu i zamknął za sobą drzwi. Na jednej ze ścian wisiały podobizny diuka, dwóch synów, nieżyjącej żony i paru dalszych krewnych. - Czego chcesz? Alexandra nie oderwała wzroku od obrazów. - Dlaczego nie ma tu portretu mojej matki? - zapytała. - Bo opuściła rodzinę. Myślałem, że uciekłaś do Hampshire. - Ty wypędziłeś ją z rodziny. - I dlatego zachowujesz się wobec mnie w taki sposób? Twoja matka nauczyła cię Kto dziedziczy spadek po ojcu? mnie nienawidzić? Odwróciła się powoli. - Tak sądzisz? Monmouth przewrócił oczami. - Jestem zajętym człowiekiem. Najlepiej od razu przejdź do rzeczy. Nie mam czasu udzielać długich wyjaśnień byle krewnym. Jego słowa stanowiły dobitną odpowiedź na jedno z pytań. Lucien w niczym nie przypominał jej wuja. Była winna hrabiemu kolejne przeprosiny. - Nie chcę żadnych wyjaśnień - rzuciła przez zęby. - Chcę przeprosin. - Za to, że nie powiesiłem tu portretu twojej matki? Nonsens! - Podszedł do biurka i